۱۳۹۳ شهریور ۲۱, جمعه

My Report on the illegal Detention of Ghoncheh Ghavami : Part 1

پنجشنبه 11 سپتامبر 2014 نرگس توسلیان

بازداشت غنچه قوامی، ابعاد حقوقی و مدنی

«غنچه قوامی»، دختر ۲۵ ساله ایرانی- انگلیسی و دانش آموخته رشته حقوق از «دانشگاه سواز» لندن از روز ۹ تیرماه تاکنون در زندان اوین به سر می برد و ٤١ روز از بازداشتش را هم در انفرادی سپری کرده است. جرم وی، شرکت در تجمع اعتراض آمیز موسوم به «روسری سفیدها» در روز ٣٠ خرداد در اعتراض به تبعیض غیرقانونی علیه زنان و منع حضور آن‌ها در ورزشگاه ها است.
براساس معاهده های حقوق بشری که دولت ایران بدان پیوسته و ملزم به اجرای مفاد آن است و بر پایه قانون اساسی ایران، شرکت در تجمع های مسالمت آمیز از حقوق مسلم هر شهروندی است؛ حقی که اکنون در مورد غنچه قوامی نادیده گرفته شده است.
 
مهناز پراکند: برعکس عمل کرده اند
«مهناز پراکند»، حقوق‌دان ایرانی در گفت و گو با «ایران‌وایر»، دستگیری افراد و یا جلوگیری از شرکت آن ها در تجمع های مسالمت آمیز را خلاف قانون و تعهدات بین المللی ایران عنوان می کند و می گوید: «احقاق حق و درخواست حضور در مسابقه های ورزشی، امری خلاف قانون نیست. صرف نظر از سایر قوانین تبعیض آمیزی که علیه زنان در ایران وجود دارد،  خوش‌بختانه حضور در ورزشگاه ها یا استادیوم های ورزشی و تماشای مسابقه های داخلی و بین المللی جز تبعیضات مقرر در قوانین ایران نیست. بنابراین، دستگیری زنان و یا هجوم به اجتماع آن ها برای حضور در استادیوم های ورزشی، عملی خلاف قانون است و به جای دستگیری زنان، باید با مامورانی که به این تجمع های مسالمت آمیز حمله کرده و یا افراد حاضر در آن ها را دستگیر کرده اند، برخود قضایی کرد. متاسفانه در یک ساختار بیمار قضایی، عمل به عکس می شود.»

وی افزود: « از سوی دیگر، طبق آیین نامه اجرایی بازداشت گاه های موقت و آیین نامه های اجرایی سازمان زندان ها- که ناظر برمقرراتی است که شامل حال متهمان نیز می شود- متهمان حق دارند هفته ای یک بار با خانواده خود ملاقات و با خانواده و مقامات قضایی مکاتبه کنند و ارتباط تلفنی داشته باشند و از خدمات وکیل دادگستری بهره مند شوند.»

پراکند با اشاره به این که نگه‌داری متهمان در سلول های انفرادی بر اساس رای وحدت رویه صادره از دیوان عدالت اداری و سایر موازین قانونی و تعهدات بین المللی جمهوری اسلامی از مصادیق شکنجه و خلاف قانون است، می گوید: «بدین جهت، ماموران وزارت اطلاعات و مسوولان قانون گریز پرونده اصرار دارند که موضوع مسکوت مانده و خانواده ها از افشای رفتارهای غیرقانونی آن ها و وضعیت ابهام آمیز فرزندان و خویشان خود خودداری کنند.»


لیلا علی کرمی: چند سوال دارم
«لیلا علی کرمی»، حقوق‌دان ایرانی به «ایران‌وایر» می گوید با توجه به نبود اطلاعات کافی‌ از پرونده غنچه قوامی، وارد بحث ماهوی نمی شود اما این سوال را مطرح می کند که آیا غنچه قوامی از همان لحظه اول بازداشت، حق دسترسی به وکیل داشته است؟ آیا وی به نحو صریح و روشن از نوع جرم ارتکابی خود مطلع شده است؟ آیا وی امکان ارتباط و تماس با خانواده‌اش را داشته است
می‌گوید:«قرار بازداشت موقت در موارد خاصی‌ که در قانون ذکر شده، صادر می‌‌شود و چون بازداشت در واقع محروم کردن فرد از بالاترین حق وی، یعنی‌ حق آزادی است، آیا قانون‌گذار با احتیاط در این مورد عمل کرده تا از بازداشت‌های خود سرانه جلوگیری شود؟»

وی تاکید کرد: «بنا بر اطلاعات موجود، اقدام غنچه قوامی در محدوده هیچ یک از موارد تجویزی قانون‌گذار برای صدور قرار بازداشت نیست. افزون بر این که تمدید قرار بازداشت نیز تنها تحت شرایط خاص امکان‌پذیر است. بنابراین، بازداشت ایشان فاقد توجیه قانونی‌ است.»


آسیه امینی: کمپین روسری سفیدها یک هشدار بود
«آسیه امینی»، روزنامه نگار و فعال حقوق زنان که خود از امضاکنندگان نامه به رییس فدراسیون جهانی والیبال بود، در مورد خواسته غنچه و سایر تجمع کنندگان می گوید: «اصولا وقتی زن ها قرار است حقی را به دست بیاورند باید با سخت کوشی، تلاش، مبارزه مدنی و ده ها شیوه و روش مسالمت آمیز دیگر آن را به اثبات برسانند تا بتوانند یک قدم به پیش روند. ولی در مقابل، هر جایی که قرار است بده بستانی در میدان سیاست رخ دهد، شرایط سیاسی تغییر کند، رییس جمهوری جدیدی وارد عرصه شود و یا قانون جدیدی به تصویب برسد، در همه این تغییرات در قدم اول حقی از زنان کاسته می شود.»

وی افزود: «حق دسترسی به فرصت های برابر ورزشی، چه به عنوان یک ورزشکار و چه با عنوان استفاده از امکانات ورزشگاه ها و فرصت های ورزشی، یکی از مسایلی است که زن ها از سال ها پیش برای به دست آوردن آن تلاش کرده اند. کمپین روسری سفیدها یکی از همین تلاش ها است که از سال ها پیش شروع به کار کرده بود اما به دلیل شرایط نامساعد سیاسی و فشارهایی که کم‌ترین تلاش ها را با بیش‌ترین سرکوب ها پاسخ می داد، مدتی مسکوت گذاشته شد یا به اجبار مانند بسیاری از فعالیت های دیگر به حاشیه رانده شد.»

امینی با اشاره به پیروزی روحانی در انتخابات و فضای امید و انتظاری که پس از آن شکل گرفت، افزود: «روی کار آمدن دولتی که مدعی امید و تدبیر است، این انتظار را به وجود آورد که اقدامی از سوی دولت‌مردان و دولت‌زنان انجام شود که متاسفانه تا کنون هنوز هیچ اقدامی انجام نشده است. بنابراین، یک عده از فعالان زن به این نتیجه رسیدند که در این زمینه دست‌کم یک اقدام هشداردهنده یا یک حرکت رو به جلو انجام دهند. گروه های مختلفی در این زمینه آستین بالا زدند. یک عده از زنان هم - که من نیز جزو آن ها بودم-  به این نتیجه رسیدند که به رییس فدراسیون جهانی والیبال نامه ای بنویسند و نسبت به محدودیت هایی که در دو سه سال اخیر برای زن ها در ورود به ورزشگاه های والیبال ایجاد شده است، اعتراض کنند. این نامه با برخی از فعالان حقوق زنان به مشورت گذاشته و بعد از اقبال عمومی از سوی آن ها، نوشته و ارسال شد. بعد از مدتی هم از طرف فدراسیون جهانی والیبال پاسخی به ما رسید که نشان دهنده این بود که  این کار در دست بررسی است و آن ها آن را در دستور کار خود قرار داده اند.»

امینی در پاسخ به این سؤال که چرا این حق مهم است، می گوید: «قبل از این که بپرسیم چرا این حق مهم است، باید اول بپرسیم که چه کسی می تواند تعیین کند که چه حقی از کدام حق مهم تر است. جامعه تنوع سن، سلیقه، خواست ها و مطالبات متفاوت دارد. در واقع، کلمه بزرگی به نام "حق"، متشکل از حقوق کوچکی است که همه آدم ها به آن نیاز دارند و بخشی از مطالبات طبیعی آن ها است. ما نمی توانیم مطالبه یک دختر ١٥ ساله را با مطالبه یک زن ٥٠ ساله هم وزن و همگن بدانیم. طبیعتا همه افراد حق دارند که نسبت به خواسته های خود انتظار واکنش داشته باشند. جامعه ما، جامعه جوانی است و دختران جوان جامعه ما نه تنها فرصت برابر در ورزش کردن نسبت به پسران را ندارند که حتی فرصت برابر برای تماشای ورزش هم به آن ها داده نمی شود. در واقع، شاید بشود گفت فرصت هر گونه ابراز شادی و ورود به محیط های جمعی و ابراز هیجان از آن ها دریغ می شود. این چرای بزرگ دلیل کافی است برای این که ما برای حتی حقوق کوچکی که ممکن است به چشم خیلی ها نیاید، ساکت نمانیم و نسبت به آن واکنش نشان دهیم.»
 http://iranwire.com/features/6532/

هیچ نظری موجود نیست: