مصاحبه ام با مایرد مگوایر (برنده صلح نوبل سال ۱۹۷۶ ایرلند شمالی) و لیما گبوا ( برنده صلح نوبل سال ۲۰۱۱ از لیبریا) در مورد راهپیمایی صلح بر روی منطقه غیر نظامی بین دو کره شمالی و جنوبی در روز۲۴ می به مناسبت "روز جهانی زنان برای صلح و خلع سلاح"

---

یکشنبه 12 آوریل 2015 نرگس توسلیان

راهپیمایی صلح برای اتحاد دو کره؛ گفت و گو با دو برنده جایزه صلح نوبل

۲۰ اسفند ماه سال گذشته برخی فعالان صلح از جمله مایرد مگوایر (برنده صلح نوبل سال ۱۹۷۶ ایرلند شمالی) و لیما گبوا ( برنده صلح نوبل سال ۲۰۱۱ از لیبریا) پیرو کنفرانسی در نیویورک اعلام کردند قصد راهپیمایی صلحی بر روی منطقه غیر نظامی بین دو کره شمالی و جنوبی دارند. آنها هدف از این راهپیمایی را جلب توجه جهانیان به وضعیت بین دو کره شمالی و جنوبی که بیش از ۶۲ سال به طول انجامیده و باعث جدایی بین مردم دو کشور شده، اعلام کردند. این پیاده روی قرار است ۲۴ می به مناسبت روز جهانی زنان برای صلح و خلع سلاح برگزار شود.





در گفت و گو با مایرد مگوایر و لیما گبوا، کوشیدم درباره جزئیات این رویداد، اطلاعات تازه ای کسب کنم.

۱) از اصل ایده شروع کنیم، اینکه چطور به ذهن تان رسید؟
این ایده کریستین آهِن که یکی از برگزار کنندگان این راهپیمایی است. کریستین موسسه ای نیز با نام "زنان مناطق غیر نظامی" تاسیس کرده است.

۲)  در اخبار خواندم که هدف نشان دادن تمایل خود برای ایجاد صلحی پایدار بین کره ای هاست.
بله، درست است. می خواهیم به وسیله این راهپیمایی این پیام را به جهانیان منتقل کنیم که که جنگ کره باید با انعقاد یک معاهده صلح خاتمه یابد. ما باید برای اتحاد ملیون ها خانواده که به طورغم انگیزی به خاطر این اختلافات از هم جدا شده اند، تلاش کنیم. زن ها می توانند و باید در تمامی مراحل ایجاد صلح حضور داشته باشند.

 ۳) فکر می کنید در این مسیر با چه چالش ها و مشکلاتی روبرو خواهید شد؟
چالش ما در این مسیر اعتمادسازی و دوستی با یکدیگر و با مردمان کره شمالی و جنوبی در طی این مدت کوتاه خواهد بود. چالش ما این است که با همۀ آن­هایی که درجامعۀ مدنی برای گفتگوی بین دو کره کار می­ کنند و هم چنین خانواده هایی که به مدت ۷۰ سال از یکدیگر جدا مانده اند، همبستگی داشته باشیم و از آن­ها پشتیبانی کنیم. همچنین امیدوار هستیم که روایت های فعالان صلح بین المللی به خواهران شان در کره شجاعت بخشد و آنان را امیدوار سازد که صلح ممکن است.

 ۴) همه می توانند در این راهپیمایی شرکت کنند؟
مقامات کره شمالی آن را به ۳۰ شخصیت زن بین المللی محدود کرده اند و این سهمیه در حال حاضر تکمیل شده است، اما در کره شمالی زنان می توانند در همایش مربوط به راهپیمایی مذکور شرکت کنند و در کره جنوبی هم زنان می توانند در همایش و سایر مراسمی که در ارتباط با این راهپیمایی برگزار می شود، شرکت کند. مردم سایر کشورها نیز می توانند اخبار مربوط به این راهپیمایی را در فیس بوک و تویتر دنبال کنند.

 ۵) موفق به کسب اجازه از مقامات مربوطه شده اید؟
شب کریسمس از طرف فرماندهی سازمان ملل متحد جواب مثبت دریافت کردیم و اعلام آمادگی کردند که تمهیدات عبور ما را از منطقه غیر نظامی بین دو کره تامین کنند، مشروط بر این که مقامات کره جنوبی موافقت کنند. در حال حاضر منتظر دریافت موافقت نامه هستیم. درخواست‌های ویزایی که از طرف هیات نمایندگان زن ارایه شده، در دست دولت کره شمالی است و ما منتظر پاسخ آنها هستیم تا از منطقه غیرنظامی میان دو کره (شمالی و جنوبی) عبور کنیم.

۶) تجربه قبلی داشته اید در این حوزه؟
بله. در سال ۱۹۷۶ در اوج درگیری در ایرلند شمالی  من از بنیان گذاران حرکتی مردمی بودم که به بازگرداندن صلح به ایرلند شمالی کمک کرد. همچنین از ۱۹۷۶ تابه حال، راه پیمایی های بسیاری برای صلح در کشورهایی مثل افغانستان، عراق، فلسطین، سوریه، ایران، آرژانتین، کنگو و دیگر کشورها سازمان داده­ ام واز اعزام هیأت­ های نمایندگی حمایت کرده­ ام. 
۷) فکر می کنید اقداماتی از این دست مثمر ثمر خواهند بود؟
به نظر من ارزیابی این که این تلاش ­ها برای صلح تاچه اندازه می توانند مؤثر باشند، کار دشواری­ است اما می توانم بگویم همان قدر که بتوانیم با تلاش هایمان قدری امید به کره ای هایی که برای مصالحه و آشتی بین دو کره شمالی و جنوبی تلاش می کنند بدهیم، یک قدم ملموس در راستای صلح در شبه جزیره کره برداشته ایم. 



مصاحبه با  لیما گبوا (برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۱۱ از لیبریا) 

۱) اگر ممکن است کمی در مورد برگزارکنندگان این راه پیمایی صلح و این که چگونه این ایده به ذهن برگزارکنندگان آن رسید توضیح دهید. 
ایده را ابتدا کرا ویز و دوستم ابیگیل دیسنی به من اطلاع دادند. من قبول کردم که به این حرکت بییوندم. برای این که من بیشتر از یک سال قبل به کرۀ جنوبی رفته بودم و بخش عمده ای از مکالمه من با جامعه مدنی در ارتباط با این بود که چگونه جنگ بین دو کره جنوبی و شمالی بر روی خانواده ها تاثیر گذاشته است. اکثر مردم از درد جدایی می گفتند. به عنوان یک نجات یافته از جنگ می توانم بگویم که که کاملا درک می کردم و می توانستم با آن ها به خوبی همذات پنداری کنم. 

۲) چه هدفی از برگزاری چنین راهپیمایی دارید؟ 
به اعتقاد من مهم ترین دستاورد این راهپیمایی آگاهی سازی و جلب توجه جهانیان به درگیری بین دو کره شمالی و جنوبی است که یکی از فراموش شده ترین درگیری های تاریخ است.
دومین دستاورد این راهپیمایی در نظر من کمک به جهانیان است تا متوجه شوند که جنگ ها تنها در مورد سیاست نیستند بلکه یک جنبه انسانی نیز دارند. فکر می کنم اکنون وقت آن فرا رسیده است که مردم عادی به همراه فعالین صلح بر این مساله تاکید کنند که کره شمالی تنها کشور انرژی هسته ای نیست بلکه کشوری است که افراد تحت ستم نیز در آن زندگی می کنند. 

۳) فکر می کنید در این مسیر با چه چالش ها و مشکلاتی  روبه رو خواهید شد و چگونه خود را برای این گونه چالش ها آماده خواهید کرد؟ 
شاید یکی از چالش ها خطر دستگیری و یا مسایل امنیتی باشد اما به اعتقاد من هر ریسک (خطر احتمالی) هم این پیاده روی داشته باشد، ارزش خطر کردن را دارد. تلاش برای صلح  یک روند پر از ریسک (خطر احتمالی) است اما آیا وجود این خطرات احتمالی باید باعث شود که ما  به فعالیت خود ادامه ندهیم؟ جواب من به این سؤال منفی است. 

۴) علاوه بر برگزارکنندگان، چه افراد دیگری در این پیاده روی شرکت خواهند کرد؟ 
فعالان زیادی ما را در این مسیر همراهی خواهند کرد از جمله: ابیگیل دیسنی، فیلم ساز و بشر دوست آمریکایی که  پیشتر نیز فیلم مستندی در مورد کارهایی که ما زن ها  برای پیشبرد صلح در لیبریا انجام دادیم ساخته است؛ گروه Code Pink که متشکل از گروهی از زنان اکتیویست در آمریکا است که علیه جنگ فعالیت می کنند؛ گلوریا ستینم و مایرد مگوایر (برنده صلح نوبل سال ۱۹۷۶ ایرلند شمالی). 

۵) آیا همه می توانند در این راهپیمایی شرکت کنند؟ 
بله؛ فکر می کنم همه می توانند در آن شرکت کنند. 

۶) آیا از مقامات مربوطه مجوزهای لازم را دریافت کرده اید؟ 
از برخی از مقامات هر دو کشور کره شمالی و جنوبی مجوز دریافت کرده ایم و هنوز منتظر برخی از مجوزها برای تمهیدات نهایی در امور تدارکات و سایر امور هستیم. 

۷) آیا در گذشته رویدادهایی مشابه ترتیب داده بودید؟ 
بله. چندین بار. به عنوان مثال هنگامی که جنگ در ساحل عاج جریان داشت به همراه دیگر زنان فعال، زنان آفریقای غربی را بسیج کردیم که به پایتخت نیجریه - جایی که تمامی روسای جمهور آفریقای غربی در آن جمع شده بودند - برویم و خواسته خود را مبنی بر توقف جنگ اعلام نماییم. 

۸) تا چه حد فکر می کنید اقداماتی از این دست مثمر ثمر خواهد بود؟ 
من فکر می کنم این تلاش ها موثر خواهد بود برای این که توجه زیادی را به خود جلب خواهد کرد به خصوص هنگامی که خبرنگاران و وبلاگ نویسان شروع به نوشتن از روایاتی کنند که عموم مردم از آن اطلاعی ندارند.

 http://iranwire.com/features/7346/